Voor wie de Vlaamse folk de voorbije jaren ietwat gevolgd heeft, klinkt de naam van Florian De Schepper, tegenwoordig kortweg “Flo”, zeker niet onbekend. De gitarist was deel van bands als Bogus en Broes en recenter nog Loogaroo. Hier debuteert hij solo onder eigen, ingekorte naam met een themaplaat, die hij aan het eind van de Covid-periode in de steigers zette: hij trok, slechts gewapend met zijn gitaar en een rugzak, langs tien al dan niet nabijgelegen eilanden en liet zich voor de tien composities die op deze plaat staan, inspireren door wat hij zag en hoorde tijdens die tocht.

Zoals dat gaat met gitaristen van zijn kaliber, gaan zo’n composities vaak gepaard met aangepaste speelstijlen en dito tunings -een gewoon Am-akkoord is voor die kerels nu eenmaal te eenvoudig-, zodat een nummer in één moeite een bepaalde toon en sfeer gaat uitstralen. Zo gaat het hier van het autovrije Cohen eiland Hydra, waar Flo toevallig David Gilmour ontmoette. Die hoorde hem spelen, kwam kijken en liet enkele centen achter als appreciatie voor wat hij gehoord had. Maar spelen op Flo’s gitaar, dat zat er nu ook niet in…Het Canarische eiland Tenerife kwam ook aan de beurt -ook Gran Canaria kwam aan de beurt- en daar was het het uitzicht op de Masca-vallei, dat aanleiding was voor het componeren van een der meest indrukwekkende melodieën van deze plaat. Althans, zo denk ik er over…

Guadeloupe ligt dan weer iets verder uit de buurt en daar moest Flo zijn beste Frans bovenhalen om te kunnen communiceren over de adembenemende dingen, die hij er te zien kreeg op één van de talrijke stranden, die hij bezocht, op zoek naar een leuke plaats om een videoclip op te nemen. Mij onbekend was Büyükada, dat vlakbij Istanbul ligt en een fijn contrast vormt met de drukte van die metropool. Daar nam Flo het gelijknamige nummer op de grootste houten constructie van Europa, wat later een Grieks weeshuis geweest bleek te zijn. Heel begrijpelijk dat daar een compositie van moest komen, net zoals je kan vermoeden dat ook Kreta bezocht zou worden. Daar kwam Flo terecht, nadat hij eigenlijk België een beetje ontvlucht was en niet meteen in de beste mentale conditie verkeerde. Het nummer dat hij er aan over hield, blijkt alvast de moeite van de reis waard te zijn geweest.

Ilha da Culatra is dan weer piepklein en vlakbij Faro in Portugal gelegen en daar deed Flo, in gezelschap van Portugese vrienden, weinig meer dan op een boot zitten, eten, drinken en discussiëren over waar er gezwommen zou worden. Tja…er lijken mij minder leuke verblijfplaatsen te zijn. Vanzelfsprekend kon Italië niet vergeten worden en naast Sicilië; deed Flo ook Procida aan. Dat ligt bij de kust van Napels en, hoewel er nauwelijks iets van cultuur te vinden was, bleek het eiland wel de prachtigste zonsondergangen te bieden te hebben. Tenslotte was er ook het verdeelde Cyprus, waar een letterlijke muur een stad als Nicosia in tweeën snijdt en de bevolking letterlijk in twee groepen verdeeld wordt. Ook dat gegeven werd de basis voor een beklijvend stukje gitaarmuziek.

Als met al mag dit wellicht niet de meest voor de hand liggende plaat zijn -solo akoestisch en helemaal instrumentaal….dat is niet altijd even toegankelijk- maar Flo bewijst -voor zover dat nog nodig was- dat hij een meer dan uitmuntende gitarist is, die zijn instrument kan laten spreken, dansen en zingen. Dat is een hele verdienste, al blijf ik denken dat muziek als deze eigenlijk het beste live beluisterd kan worden. Maar toch: heel mooie plaat !

(Dani Heyvaert)